رایة الهدی

امام جعفر صادق عليه السلام  به شخصی فرمود كه: 
«اى حسين! آيا برادران دينى خود را دوست مى‏ دارى؟» 
عرض كردم: آرى. 
فرمود كه: «به فقراى ايشان نفع مى‏ بخشى؟» 
عرض كردم: آرى. 
فرمود: «بدان و آگاه باش! كه بر تو واجب است كه دوست دارى هر كه خدا را دوست مى‏ دارد. و به خدا سوگند كه به يكى از ايشان نفع نمى‏ بخشى تا آنكه او را دوست دارى. آيا ايشان را به منزل خويش مى‏ طلبى كه ضيافت كنى؟»
 عرض كردم: آرى، چيز نمى‏ خورم، مگر آنكه دو كس و سه كس و كمتر و بيشتر از ايشان با من است.
حضرت صادق عليه السلام فرمود: «بدان كه فضل ايشان بر تو از فضل تو بر ايشان بزرگ‏تر است».
عرض كردم كه: فداى تو گردم! طعام خويش را به ايشان مى‏ خورانم و منزل و فرش خويش را پايمال ايشان مى‏ گردانم و با وجود اينها فضل ايشان بر من بزرگ‏تر است؟ 
فرمود: «آرى؛ زيرا كه ايشان چون در منزلت داخل شوند، با آمرزش گناهان تو و آمرزش گناهان زن و فرزندان و تابعان تو داخل مى‏ شوند، و چون از منزلت بيرون روند، با گناهان تو و گناهان عيال تو بيرون مى‏ روند».
حضرت صادق عليه السلام می فرمایند:
 «هر كه برادر خود را در راه خدا طعام دهد، آن قدر از اجر از براى او باشد؛ مانند آنكه فئامى از مردم را طعام دهد». عرض كردم كه: فئام چيست و چه قدر است؟ فرمود: «صدهزار نفر از مردمان».
سدير صيرفى روايت كرده است كه: حضرت صادق عليه السلام به من فرمود كه: 
«چه چيز تو را منع كرده است از آنكه در هر روز بنده‏ اى را آزاد كنى؟» عرض كردم كه: مال من تاب اين را ندارد. 
فرمود كه:
«هر روز مسلمانى را طعام مى‏ دهى، چنان است كه بنده‏ اى را آزاد كرده‏ اى». 
عرض كردم كه:
آن مسلمان توانگر باشد يا پريشان؟ 
راوى مى‏ گويد كه: حضرت فرمود: «به درستى كه توانگر نيز گاهى خواهش طعام دارد».


پی نوشت:
تحفة الأولياء (ترجمه أصول كافى)، ج‏۳، ص510و511.